Το προσφυγόσημο
Η χρήση του προσφυγόσημου αποφασίστηκε ελάχιστες μέρες μετά την εισβολή, στις 12 Σεπτεμβρίου 1974, ως πρόσθετο ταχυδρομικό τέλος από την 1η Οκτωβρίου 1974 σε κάθε πακέτο, φάκελο και άλλο ταχυδρομικό αντικείμενο, μαζί με τα υπόλοιπα γραμματόσημα.
Ο στόχος δεν ήταν απλώς να συγκεντρωθούν χρήματα με ένα ελάχιστο για τον αποστολέα κόστος, αλλά και να προβληθεί το κυπριακό προσφυγικό πρόβλημα στο εξωτερικό.
Το προσφυγόσημο απεικόνιζε μια μάνα που είχε στην αγκαλιά της ένα προσφυγόπουλο, με αξία 10 μιλς.
Στις 10 Ιανουαρίου 1977 κυκλοφόρησε το προσφυγόσημο με τη μορφή που το ξέρουμε μέχρι σήμερα και απεικονίζει ένα μικρό προσφυγόπουλο να κάθεται ανάμεσα σε συρματοπλέγματα.
Το μόνο που αλλάζει έκτοτε είναι το χρώμα, ενώ κατά καιρούς άλλαξε και η τιμή: το 1984 η αξία του προσφυγόσημου από 10 μιλς έγινε 1 σεντ της λίρας και από το 2008, με την αλλαγή του νομίσματος από λίρα σε ευρώ, έγινε 2 σεντ του ευρώ. Αυτό που ενώνει και τα τρία προσφυγόσημα που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς είναι ότι αποτελούν δημιουργίες του διάσημου Έλληνα χαράκτη Τάσσου, ο οποίος ήδη από τη δεκαετία του ’60 συνεργαζόταν με τα Κυπριακά Ταχυδρομεία για τον σχεδιασμό γραμματοσήμων
[Η ιστορία του πιο γνωστού κυπριακού γραμματόσημου - Πολίτης]
Η πρώτη πορεία μετά την προσφυγιά...
Όταν οι γυναίκες μπήκαν στην κατεχόμενη Άχνα και έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο
Η πρώτη πορεία έγινε πριν κλείσει χρόνος από την τουρκική εισβολή: Στις 20 Απριλίου 1975, 30.000 χιλιάδες Κύπριες, μαζί με προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, με πιο γνωστές στο νησί μας τη Δομνίτσα Λανίτη, τη Μελίνα Μερκούρη, και τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, πραγματοποίησαν την «πορεία προς την Αμμόχωστο», που έφτασε μέχρι το κατοχικό οδόφραγμα στη Δερύνεια. Η πορεία του 1975 προήλθε από πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας γυναικών.
Οι άνδρες κρατήθηκαν μακριά, όπως και η οποιαδήποτε σκέψη για χρήση βίας. Εξάλλου και το κεντρικό σύνθημα των γυναικών ήταν το “We come in peace”, με στόχο να αναδείξει στη διεθνή κοινότητα ότι το πρόβλημα στην Κύπρο το δημιουργούσε η παρουσία του τουρκικού στρατού, που εμπόδιζε την Επιστροφή.
Πορείες γυναικών "We come in peace"
Στις 14 Μαρτίου του 1987 διοργανώνεται νέα πορεία γυναικών στον Άρωνα της Κύπρου με τίτλο «Women Walk Home».
Δώδεκα χρόνια αργότερα μετά από άκαρπες διαπραγματεύσεις και με εναλλασσόμενες την ελπίδα και την απελπισία η ιδέα της επιστροφής ξαναγεννιέται. Οι γυναίκες αποφασίζουν ότι ήρθε και πάλι η ώρα για δράση. Η νέα πορεία παρ’ ότι ειρηνική, θα ήταν πιο δυναμική, αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Κύριος στόχος ήταν να επαναφέρουν το ζήτημα του κυπριακού προβλήματος στην επιφάνεια και να δώσουν το μήνυμα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ».
Αρχικά η πορεία είχε σχεδιαστεί να γίνει μυστικά με τη συμμετοχή 50 μόνο γυναικών. Όμως ο σχεδιασμός διέρρευσε και έτσι το σχέδιο άλλαξε. Παρά τις αντιδράσεις, οι γυναίκες αποφασίζουν να καλέσουν ανοιχτά όλες τις γυναίκες ανακοινώνοντας μόνο την ημερομηνία της πορείας.
Τελικά συγκεντρώνονται 300 γυναίκες αποφασισμένες να σπάσουν τη γραμμή στον Άρωνα χωρίς σύμβολα παρά μόνο λευκές σημαίες.
Η είσοδος των γυναικών στην νεκρή ζώνη προσελκύει το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης.
Στις 22 Νοεμβρίου του 1987 γίνεται νέα πορεία γυναικών στον Άγιο Παύλο. Σε αυτή την πορεία συμμετέχουν 1000 γυναίκες όλων των ηλικιών. Η μέρα αυτή επιλέχθηκε καθώς θα γίνονταν η προγραμματισμένη συζήτηση στον ΟΗΕ για το κυπριακό πρόβλημα. Παρούσες ήταν και αρκετές γυναίκες από το εξωτερικό.
Ξέφυγαν από τα ηνωμένα έθνη και πέρασαν το πρώτο ανάχωμα. Σε λίγο όμως τούρκοι προβάλουν και στρέφουν τα όπλα τους εναντίον των γυναικών. Εκεί λοιπόν στα κατεχόμενα χώματα οι γυναίκες έκοψαν κλαδιά ελιάς, τραγούδησαν και έκλαψαν αγκαλιασμένες. Στη συνέχεια και πραγματοποιήθηκαν και άλλες πορείες γυναικών πάντα με τον ίδιο σκοπό, την επανένωση της Κύπρου...
Κάθε χρόνο, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι (ενήλικες και παιδιά - μαθητές, φοιτητές) συμμετέχουν σε πορείες κατά της τουρκικής κατοχής, διεκδικώντας ειρηνικά την επιστροφή τους στα σπίτια τους και τις περιουσίες τους.
Οι Κύπριοι μαθητές παρελαύνουν σε κάθε εθνική εορτή με πλακάτ από τα γυμνάσια των κατεχόμενων περιοχών της Κύπρου, (Γυμνάσιο Μόρφου, Γυμνάσιο Κυθραίας, Γυμνάσιο Αμμοχώστου, Γυμνάσιο Κερύνειας κ.α. ).
Πορεία μοτοσικλετιστών 2/8/1996
Στις 2 Αυγούστου του 1996 ξεκίνησε από την Πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο Πανευρωπαϊκή Πορεία μοτοσικλετιστών με στόχο να καταλήξει στην Κερύνεια. Έλληνες, Κύπριοι Γάλλοι, Φινλανδοί, Γερμανοί, Βρετανοί και Αυστριακοί μοτοσικλετιστές περνούν από την Πράγα, τη Βουδαπέστη, το Βελιγράδι, τον Βόλο και καταλήγουν στο Λιμάνι του Πειραιά όπου επιβιβάστηκαν σε πλοία με προορισμό τη Κύπρο.
Το μήνυμα της έναρξης της πορείας από το Βερολίνο, ήταν ότι μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ήταν καιρός να πέσει και το τελευταίο διαχωριστικό τείχος στην Ευρώπη. Αυτό της Λευκωσίας. Σύνθημα της πορείας ήταν: «Απελευθέρωση, η μόνη λύση». Οι μοτοσικλετιστές έφτασαν στο Λιμάνι της Λεμεσού στις 10 Αυγούστου 1996, με στόχο την επομένη να επιχειρήσουν να πάνε στη Κερύνεια ρίχνοντας, συμβολικά, το τείχος του Αττίλα.
Υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις από τουρκικής πλευράς και έτσι μετά από πολιτικές συζητήσεις τελικά η πορεία ματαιώθηκε. Όμως αρκετοί μοτοσυκλετιστές δεν ενημερώθηκαν και συνέχισαν.
Στο οδόφραγμα της Δερύνειας, μια ανάσα από την Αμμόχωστο, οι διαδηλωτές πέρασαν με τα πόδια κρατώντας ελληνικές σημαίες στη νεκρή ζώνη με τους άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ να τους κυνηγούν μέσα σε μπάζα και θάμνους.
Εκεί κοντά ήταν και ο Ραούφ Ντενκτάς με την φωτογραφική του μηχανή βγάζοντας φωτογραφίες σε ανάμνηση ενός οργανωμένου εγκλήματος που είχε σχεδιάσει. Οι «Γκρίζοι Λύκοι» με ρόπαλα και πέτρες άρχισαν να χτυπούν τους ελληνοκύπριους διαδηλωτές αφού τους άφησαν να πλησιάσουν στα συρματοπλέγματα που είχαν απλωθεί στο έδαφος.
Ένας νεαρός μπλέκεται στα σύρματα και πέφτει κάτω. Ένα σμήνος «Γκρίζων Λύκων» αρχίζει να τον χτυπάει και να τον ποδοπατάει.
Ενώ όλοι αρχίζουν να υποχωρούν αντιλαμβανόμενοι την παγίδα που είχε στηθεί ένας 24χρονος, ο Τάσος Ισαάκ καταφέρνει να γλιτώσει τον νεαρό που χτυπιέται ανελέητα από τους Τούρκους. Στην προσπάθεια του όμως να φύγει πέφτει στο συρματόπλεγμα και εγκλωβίζεται. Ξύλα, πέτρες, ρόπαλα, γκλομπς «αστυνομικών» του ψευδοκράτους στοχεύουν το κεφάλι του το οποίο συνθλίβουν.
Αμέσως μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, αρκετοί από τους παριστάμενους συγκρότησαν διαδήλωση και ξαναμπήκαν στη νεκρή ζώνη από το ίδιο σημείο, για να αποτίσουν φόρο τιμής, καταθέτοντας στεφάνια και λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του. Ανάμεσα στους διαδηλωτές ήταν και ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, δεύτερος ξάδελφος του Ισαάκ. Ήταν πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και ζούσε στο Παραλίμνι.
Γύρω στις 2:20 μετά το μεσημέρι, ο Σολωμού ξεστράτισε από τους συγκεντρωμένους και κατευθύνθηκε σ’ ένα κοντινό τουρκικό φυλάκιο. Με ένα τσιγάρο στο στόμα και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των τούρκων στρατιωτών, άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας, με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Την ίδια ώρα ακούστηκαν τρεις πυροβολισμοί από την πλευρά των κατεχομένων και ο νεαρός άνδρας έπεσε νεκρός.
